Een werk maken doe ik graag in stilte. Ik hou van die sfeer van tijdloosheid, waar de uren en de dagen voorbijvliegen zonder dat ik het in de gaten heb. Kalm, toegewijd en gecentreerd. En het allerlekkerste, ik heb vakantie van mijn eigen hoofd. Ik denk nergens aan. Ben alleen maar. Genietend van elk streepje, puntje, detail wat mijn handen maken. Genietend van het proces, waar uit het niets een beeld ontstaat.
ONTSTAANSPROCES
Ik ben nooit iemand geweest van het schetsen of voorbereiden. Juist het proces waarin iets ontstaat vind ik fijn. Zomaar een detail wat me raakt, een blik, een sfeer en van daaruit vertrekken. Een verhaal wat zichzelf vertelt in kleuren en vormen. Een gevoel wat zich uitdrukt.
Mijn beste werken zijn een ontstaansproces waar ik bij aanwezig ben. Uit m’n comfort-zone vind ik ook fijn, daar denk ik soms wel even bij, meestal zoiets als, ‘dat kan toch niet, dat word raar’ en dan wordt het juist verrassend of geweldig. Is het experiment niet zo geslaagd, dan brengt me dat vaak weer wel op een ander idee.
LOSLATEN
Maar wat ook kan gebeuren is dat ik ’s ochtends wakker wordt met een beeld in mijn hoofd. Ik heb de beeltenis al gezien als het ware. Dan ga ik zoeken in mijn fotobestanden en blijkt het dat ik al heel veel materiaal heb verzameld wat ik daarvoor kan gebruiken. Ik hoef alleen maar losjes te assembleren. En ergens in de middag begint zich dan al een basis af te tekenen en ben ik ineens al zo dichtbij mijn droombeeld.
ONGRIJPBAARHEID
Soms denk ik wel eens hoe het uiteindelijke schilderij zou worden als ik het idee al in de basis gefotografeerd had, maar toch werkt dat niet.
Als ik een idee tot in de puntjes uitwerk is het een foto en niet een schilderij. Ik moet er onweerstaanbaar iets mee. Dus voeg ik deeltjes foto toe, en schilder ik digitaal sferen in, waardoor het weggaat van alleen de foto en ik iets van ongrijpbaarheid bereik, wat je doet afvragen of het nu een foto is wat ik gemaakt heb, of een schilderij. En dat is wat ik fijn vind om naar te kijken….dat ongrijpbare.