Op een dag drapeerde ik een flinterdun rokje over de Hydrangea. Ik wilde spelen met transparantie. Kreeg ik meteen de smaak van te pakken. Dus ik experimenteerde door allerlei kleuren transparante stof over bloemen heen te leggen en maakte daar ontelbare foto’s van. Vervolgens gaan zulke experimenten in mijn kleurenmappen en sfeermappen. Dat is hoe ik sorteer in mijn fotobibliotheek. En dan ineens is er zo’n moment dat ik weer eens door mijn mappen blader en weet wat ik ermee wil.
Zo diepte ik dit portret op van een leuke sessie in mijn kleine achtertuin, met drie vriendinnetjes die toen nog allemaal op de basisschool zaten. Dit meisje is een van hen.
Mijn sleutel tijdens zo’n fotosessie met kinderen is om het pret te laten zijn. Het is leuk om model te zijn en de betovering te voelen van wat je allemaal kunt worden met een paar lappen. Ineens ben je dan een prinses, of een elf of een engel.
Het ritme van de bloemenstruik in de foto was nog niet wat ik wilde, dus daar ga ik mee aan het werk. Net als het inwerken van de bloemen op de hoofdtooi. Eindeloos zoek en combineer ik. Vergroot en verklein details tot het naar mijn idee een mooie compositie is. Daar werk ik dan weer licht in, of juist uit. Zodat er niet een randje zonlicht op de verkeerde plaats valt. Maar juist weer wel licht op een plaats waardoor de compositie interessant wordt. Het is zoeken en spelen met details en kleurtonen en bijschilderen met het digitale penseel, totdat het resultaat me bekoort en jullie hoop ik nu ook.
De naam van de kleine bruid in het hemelse bloemengewaad is Sharon.
